نظر آلبرت شوایتزر درباره حیوانات

آلبرت شوایتزر (Albert Schweitzer) پزشک و فیلسوف آلمانی، متخصص الهیات و برندۀ جایزۀ صلح نوبل (۱۹۶۵– ۱۸۷۵)

تا زمانی که بشر دایرۀ محبت خود را به همۀ موجودات زنده گسترش ندهد، به صلح دست نخواهد یافت. بگذار هیچ کس از زیر بار مسئولیت شانه خالی نکند. تا زمانی که این همه رفتار بیمارگونه به حیوانات تحمیل می‌شود، تا زمانی که ناله‌های حیوانات تشنه در واگن‌های قطار ناشنیده می‌ماند، تا زمانی که این همه خشونت در کشتارگاه‌های ما روا می‌شود… ما همه در گناه شریک هستیم. انسان متفکر باید در برابر عادت‌های ظالمانه به مبارزه برخیزد، مهم نیست (این عادت‌ها) تا چه حد در سنّت ریشه کرده و با هالۀ قداست احاطه شده باشند، تا زمانی که انتخاب داریم باید از شکنجه و روا داشتن آزار و اذیت در زندگی دیگران، حتی پست‌ترین موجود خودداری کنیم. روا داشتن این (آزار و اذیت) انکار انسانیت ما و به دوش کشیدن بار گناهی است که چیزی با آن هم‌ترازی نمی‌کند. این تقدیر هر حقیقت است که وقتی برای اولین بار عنوان می‌شود، مورد تمسخر قرار گیرد. زمانی تصّور اینکه سیاهان واقعاً انسان هستند و باید مانند انسان با آنها برخورد شود، احمقانه به نظر می‌رسید. آنچه زمانی احمقانه به نظر می‌رسید، امروز یک حقیقت بدیهی است. امروز تقاضای احترام مساوی برای تمام اشکال زندگی به عنوان لازمۀ جدی اخلاق منطق‌گرا اغراق‌آمیز به نظر می‌رسد ولی زمانی فرا خواهد رسید که مردم شگفت‌زده خواهند شد که در زمان‌های بسیار دور انسان‌هایی وجود داشتند که تشخیص دادند آزار بدون تفکر به زندگی، با اخلاق واقعی منافات دارد. اخلاقیات در کامل‌ترین حالت خود، مسئولیت نسبت به هر چیزی است که زندگی دارد. هر جا حیوانی در خدمت به بشر رنج می‌کشد، رنج‌های او به همۀ ما مربوط می‌شود. عادت خوردن گوشت با احساسات درونی ما هم‌خوانی ندارد. این همدردی انسان با همۀ موجودات است که از او یک انسان واقعی می‌سازد. هر مذهب یا فلسفه‌ا‌ی که بر اساس احترام به زندگی پایه‌ریزی نشده باشد، مذهب یا فلسفۀ واقعی نیست. انسانی که تبدیل به یک موجود متفکر شده است، خود را موظف می‌داند برای زندگی همۀ موجوداتی که می‌خواهند زندگی کنند، احترام قائل شود همان‌طور که برای زندگی خود احترام قائل می‌شود. او زندگی دیگری را در زندگی خود تجربه می‌کند. روح انسان نمرده است، او در خفا به زندگی خود ادامه می‌دهد… زمان آن فرا رسیده است که باور کنیم، محبت، که کلیۀ اخلاقیات باید از آن ریشه گیرند، تنها زمانی به وسعت و عمق کامل خواهد رسید که کل موجودات زنده را در بر گیرد و خود را تنها به نوع بشر محدود نکند. تنها مقدار بسیار کم از خشونت زیادی که از انسان سر می‌زند را می‌توان به غریزۀ بی‌رحم نسبت داد. بیشتر این، از بی‌فکری یا عادت موروثی سرچشمه می‌گیرد. بنابراین، ریشه‌های خشونت آنقدر که فراگیر هستند، قوی نیستند. ولی زمانی باید فرا رسد که نامردمی حمایت شده با بی‌فکری و عادت در برابر انسانیت پشتیبانی شده توسط فکر سر تسلیم فرود آورد. بیایید تلاش کنیم تا این زمان فرا رسد. (از کتاب خاطرات کودکی و جوانی) از زمانی که می‌توانم به یاد آورم، از بیچارگی بی‌حدی که در دنیا دیدم رنج برده‌ا‌م. من هرگز لذّت زندگی ساده و پرطراوت را نچشیدم و تصّور می‌کنم بسیاری از کودکان همین احساس را دارند، حتی وقتی به ظاهر کاملاً شاد و بدون کمترین نگرانی به نظر می‌رسند.من مخصوصاً از این که حیوانات بیچاره باید این همه درد و کمبود را تحمل کنند رنج می‌کشیدم. دیدن یک اسب پیر لنگان که توسط یک مرد به سوی کشتارگاه کشیده می‌شد، در حالیکه مرد دیگری او را با چوب می‌زد مرا برای چندین هفته آشفته کرد. اخلاق (مبتنی بر) احترام به زندگی، ما را بر آن می‌دارد تا همدیگر را در مورد چیزهایی که ما را رنج می‌دهند هشدار دهیم و برای ادای وظیفه‌ا‌ی که در خود احساس می‌کنیم، بی‌باکانه با یکدیگر صحبت و عمل کنیم. این باعث می‌شود با هم دنبال فرصت‌هایی برای کمک به حیوانات برای جبران بدبختی بزرگی که بشر بر آنها تحمیل کرده است بگردیم و به این طریق، برای یک لحظه از ترس غیر قابل درک وجود داشتن فرار کنیم. آه خدای بزرگ، دعای ما را گوش کن… برای حیواناتی که از آنها به سختی کار کشیده می‌شود، با آنها به خشونت برخورد می‌شود؛ برای تمام موجودات منتظر اسیری که بال‌های خود را به میله‌ها می‌زنند؛ برای تمام آنهایی که شکار می‌شوند یا از بین می‌روند یا ترک شده‌ا‌ند یا ترسانده شده‌ا‌ند یا گرسنه هستند؛ برای تمام آنهایی که باید کشته شوند… و برای تمام کسانی که با آنها سر و کار دارند یک قلب دلسوز و دست‌های نوازشگر و سخنان محبت‌آمیز آرزو می‌کنیم. ما را به دوستان واقعی حیوانات تبدیل کن تا در نعمت‌های بخشایشگر شریک باشیم.

حیوانات خانگی زمانی ,زندگی ,انسان ,حیوانات ,احترام ,تمام ,برای تمام ,احترام قائل ,تمام آنهایی ,برای زندگی ,خواهد رسید منبع